Vanochtend was ik voor het eerst van mijn leven op een gesloten afdeling van een psychiatrisch centrum. Een jongen daar had ook een puur somatisch probleem waarvoor kinderfysio hard nodig was. Ouders waren flink van slag door wat er de afgelopen week allemaal gebeurd was en ook door de afstandelijke houding van veel zorgverleners. Ik ben praktisch/fysiek aan de gang gegaan en gaf toen we klaar waren mijn telefoonnummer met de gebruikelijke mededeling dat ouders en jongen me tussen 10.00 en 22.00 altijd mogen bellen; ook met 'domme' vragen. Moeder keek me toen met tranen in haar ogen aan en zei: "Je bent het eerste lichtpuntje in deze zwarte periode." Ik was ontroerd en voelde me heel erg op mijn plek in mijn werk.