Talent Ontwikkelen door Zittenblijven

Vrijwel iedere week is er een patiënt over wie ik mijn man 'doorzaag' tijdens onze zondagse fietstochtjes.

Vandaag was dat Carl. Hij is 14 en zit op de ballet-vooropleiding van het conservatorium. Hij gaat sinds juni niet meer naar school door diverse fysieke klachten: hoofdpijn, buikpijn, en vooral veelvuldige koortsaanvallen. De kinderarts plakte er onlangs het label SOLK ( Somatisch Onverklaarbare Fysieke Klachten) op en stuurde hem naar de kinderpsycholoog en naar mij.

Tijdens het ochtendrondje Katwijk was ik nog helemaal vol van Carl en zijn vader. Zulke leuke, fijne mensen om mee te werken! We zaten op 1 lijn, en dan loopt het soepel!

De eerste afspraak was een uur praten en doorvragen. De belangrijkste conclusie die we trokken is dat de klachten helemaal niet onverklaarbaar zijn. Carl heeft veel voor zijn kiezen gehad ( moeder ernstig ziek, verhuisd vanuit buitenland) en heeft een lichaam dat kennelijk gevoelig is voor overbelasting. Schooldagen van 7.00 to 19.00 - inclusief reizen -met op school slechts 2 pauzes van een kwartier. Het omkleden na het dansen moet ook nog in die pauzes gebeuren. En dan 's avonds nog huiswerk, en eten, en ontspannen, en( veel) slapen. Niet te doen..

Carl heeft veel talent, en danst ongelooflijk graag. Zijn ouders pushen absoluut niet. Kinderen met veel talent zijn vaak wat gevoeliger, ook fysiek dus. Maar dat is juist goed! Zo leren ze al jong omgaan met de signalen/ grenzen van hun lichaam.

We gaan aan het werk! Meer eten ( hij straalde bij het idee alleen al), het bewegen weer opbouwen, ademtrainen ( hij hyperventileert licht). En op school: blijven zitten! Zowel Carl als vader zuchtten blij toen ik dat opperde. Zo krijgt Carl lucht, tijd, ontspanning en kan zijn talent ontplooien. Zitten blijven "kan alleen niet op deze opleiding". Nou, dan kennen ze mij daar nog niet :-).

Slimme Jongens en Schrijven

Jongens van zo'n 10 a 15 jaar die onleesbaar of veel te langzaam schrijven; ik zie er veel. Het lijkt vaak een onoplosbaar probleem, maar dat is het helemaal niet! Ik vind het leuk om te analyseren waar het hem nou in zit, en dan het probleem samen aan te pakken.

Raphaël van gisteren ( groep 8) is hoogbegaafd, heeft een goede fijne motoriek, maar kan toch niet in een normaal tempo schrijven. Hij gebruikt alleen blokletters.

Samen met vader zijn we er na een half uur min of meer uit. Hij wil absoluut geen fouten maken, en is ergens in groep 3 afgehaakt: 'dit kan ik niet', was zijn conclusie.

Dat zie ik vaker bij slimme kinderen; ze zijn niet gewend om tijd te moeten besteden aan iets nieuws leren en houden er onmiddellijk mee op als iets voor hen wat moeite kost. Leren, fouten maken dus, is voor hen nieuw en eng.

Daar gaan we dan dus mee aan de slag. Expres slordig ( maar nog net leesbaar schrijven), Raphaël moest echt wat overwinnen om dat te doen, maar uiteindelijk brak er een brede lach door. En dan is ook mijn dag weer geslaagd!

Volgende week gaan we verder, en laat hij mij zijn dagboek lezen. Afspraak: maximaal 5 minuten per dag schrijven

niet netjes/ wel leesbaar

geen persoonlijke onderwerpen ( zijn toevoeging :-))

Mondkapjes en hyperventilatie

De laatste weken heb ik het drukker dan ooit in mijn praktijk. Het is altijd een beetje gissen hoe dat komt, maar 1 ding is zeker: ik heb er een nieuwe patiëntencategorie bij gekregen. Dat is leuk voor mij omdat ik nou eenmaal erg geniet van mijn werk, maar niet leuk voor de pubers/ouders die het betreft.

Het zijn namelijk kinderen die sinds ze regelmatig een mondkapje dragen hyperventilatie hebben ontwikkeld. En dat is nog vervelender dan het klinkt. Ademtekort, misselijk, pijn, flauwvallen, angst, het is een vicieuze cirkel waar ze in terecht zijn gekomen. Ademtraining helpt zeker, maar misschien heeft het feit dat ouders zich - met mijn steun - hebben ingespannen om met school overeen te komen dat dit kind beter geen mondkapje kan dragen, nog wel het meeste effect.

Ik ben heel blij dat tot nu toe alle Haagse scholen hier zonder problemen aan meewerken!

Gezellig

Twan is 11 en kwam de eerste keren samen met zijn moeder. Nu komt hij zelf, op zijn step, iedere maandagmiddag rechtstreeks uit school. Hij slaat de wachtkamer meestal over en sjeest zo bij me naar binnen.

We werken hard en lachen wat af. Als je zegt dat het wel klikt tussen ons is dat zachtjes uitgedrukt. Gisteren zei ik: "Ok Twan, het gaat zo goed, we kunnen wel over 3 weken afspreken." Ah NEEEE! Ik vind het net zo gezellig altijd!' "Ja ik ook!! 2 weken is beter hè?!"

We namen weer vrolijk afscheid

Normaal

Vandaag een nieuwe patiënt. Een baby van 3 maanden. Ouders en ik geven elkaar geen hand. We praten. Het woord Corona valt niet. Ik vraag of vader de baby voor me op tafel wil leggen. Ik onderzoek en laat de ouders zien hoe ze de baby kunnen hanteren. Ze oefenen daarmee. Ik geef aanwijzingen. De baby lacht en praat, net als de ouders en ik. Moeder heeft als ze afscheid neemt een bredere lach dan toen ze binnenkwam.
Zo kan het dus. Erg fijn.