Coronavoordeel 2

Het begon bij mezelf. Ik had de tijd, de zin en de energie om het hardlopen weer op te pakken. Niet als een dolle zoals vorig jaar. Nee, nu zonder weer rugpijn te krijgen, met behulp van een keurig opbouwschema voor vrouwen die wel vaker sporten.

Dag 1: 5 maal 3 minuten, tussendoor rekken of wandelen. 3 maal per week. Na 6 weken zou ik dan 30 minuten aan 1 stuk kunnen rennen.

Het was heerlijk! Ik was er helemaal vol van! Ook toen Alexandra ( 14 jaar) weer bij me kwam. Ze heeft last van knieschijven die vaak ‘uit de kom schieten’. Krachtiger bovenbeenspieren is het enige wat haar daarbij gaat helpen. We hadden een mooi opbouwschema voor fietsen naar (internationale) school. Half uur heen, half uur terug.

Maar toen kwam Corona en hoefde ze dus niet meer naar school.

Ik had het nooit gedacht, maar het lukte me om haar thuis aan het hardlopen te krijgen. Samen met haar moeder. Met mijn schema :-)

Gisteren zagen we elkaar weer na 6 weken. Ze hadden 3 keer per week gelopen, genoten van de momentjes samen, het buiten zijn, de lente, en de rust ( er zijn nog 3 kleine broertjes in het gezin). Ze hadden het schema niet precies gevolgd. Ze zagen vaak op tegen ‘een stapje zwaarder’. Ze wilden erg graag weten hoever ik was; 30 minuten en dan nog minuutje sprinten. Ik zag ze denken: “Shit!” Ook moeder is stukken jonger dan ik.

Ze besloten samen dat hun nieuwe doel mij voorbijstreven was.

Ik heb nog nooit een behandeldoel gezien wat zo goed is voor MIJN conditie :-).

Corona. Voor sommigen een blessing in disguise.

FNS, ik schreef er al vaker over. Funktioneel Neurologische Stoornis. Het lichaam laat neurologische verschijnselen zien zonder dat daar een fysieke oorzaak voor gevonden wordt. Het gebeurt soms als hersens/levens overbelast zijn. Meestal begint het na een relatief klein incident. Lisa ( 13) viel b.v. van haar fiets. Ze had wat blauwe plekken en haar linker arm was verlamd.

Na een periode diagnostiek in het Kinderziekenhuis kwam ze bij mij. Samen met de kinderpsycholoog probeerde ik 3 weken lang van alles. School moest minder, vonden we. Even geen druk om hoge cijfers te halen. Het lukte niet; Lisa en haar ouders konden school/presteren niet los laten. Haar arm ging geen stap vooruit, de verlammimg bleef totaal. Ik ben dat niet gewend en begon me zorgen te maken.

Maar toen kwam Corona. Op maandag hoefde ze niet naar school. Op dinsdag hadden we om 16.00 een afspraak. Ze was bijna te laat want ze had uitgeslapen en heel lang in bad gelegen met gezellig wat kaarsjes aan. Haar arm maakte bewegingen die bijna normaal waren! Wat een vooruitgang! Dit was ook voor Lisa en ouders zo duidelijk dat het online-scholieren relaxed wordt aangepakt.

Corona dwong Lisa en ouders tot rust. De kinderpsycholoog is nu met hen in gesprek over de periode als de scholen weer open gaan. Dat zal vallen en opstaan worden maar nooit meer zo diep vallen, daar ben ik zeker van. Met dank aan Corona :-)

Kinderen en Corona

Vooral angstig aangelegde kinderen kunnen een uitbraak als corona niet relativeren. Kinderpsycholoog Roxanne Hosemans geeft - in Trouw - heldere tips voor ouders:

1) Neem het woord corona niet in de mond. Dat maakt het veel te ingewikkeld. Jonge kinderen weten vaak niet eens wat China is, laat staan wat Corona is.

2) Houd de uitleg praktisch en relevant voor het kind: 'Het is een griepje dat erg besmettelijk is, dus moet iedereen wat vaker de handen wassen." Meer niet.

3) Stel vragen om erachter te komen wat het kind al weet van corona. Van wie heb je erover gehoord? Wat denk je dat het is? Wat vind je ervan? Laat hem nadenken en praten en schaaf zijn beeld waar nodig bij.

4) Zeg gerust nee als kinderen vragen of ze dood kunnen gaan aan het coronavirus.

De verhalen in de media zijn al overtrokken genoeg - aldus Hosemans - het gaat vooral over uitzonderingen. Natuurlijk kunnen kwetsbare ouderen dood gaan, maar voor veruit de meeste mensen is het een griepje waar ze gewoon weer van herstellen. Niet meer en niet minder.

Eerst praten, dan oefenen.

Vroeger heette het een conversiestoornis. Later 'funktionele klachten'. Nu heet het FNS, Funktionele Neurologische Stoornis. Het heeft me altijd geïntrigeerd. Ik snapte er aanvankelijk niets van maar de laatste tijd begint het kwartje echt te vallen.

Kinderen ( bij volwassenen komt dit zeker ook voor) hebben bv een verlamde arm of been of kunnen 'gewoon' ineens niet meer lopen zonder dat daar een fysieke oorzaak voor te vinden is.

Het gebeurt vaak na een klein incidentje ( van fiets gevallen bv) en het overkomt kinderen die teveel op hun bordje hebben. De hersenen werken zo (mooi!) dat zij het lichaam halt toe roepen als de overbelasting echt te groot is.

Het lijkt alsof het kind zich aanstelt, in onbewaakte momenten is de verlamming weg, maar dat is niet zo.

Aam mij de taak om met veel tact ( krijg ik steeds meer naarmate ik ouder wordt :-)) het kind zo snel mogelijk weer normaal in beweging te krijgen. Niet tè snel ( dat werkt averechts) maar ook niet te langzaam ( als het kind blijft hangen in niet bewegen zijn we nog verder van huis). Altijd doe ik dit samen met een kinderpsycholoog.

We overleggen en soms neem ik haar rol even over omdat ik met 'fysieke argumenten' vaak gemakkelijker doordring tot ouder en kind.

Gisteren hadden K., moeder en ik een lang en pittig gesprek. Resultaat: K. houdt zich niet meer bezig met al dan niet overgaan en gaat alleen huiswerk maken tussen 16.00 en 18.00. Ook mag ze presentaties/ toetsen naar eigen inzicht maken of laten schieten. Ik zag de last letterlijk van haar schoudertjes vallen en ze kreeg weer wat kleur op haar wangetjes toen moeder en ik dit voor haar besloten. Het oefenen, daarna nog eventjes, ging grandioos! Ze was de laatste patient die middag. Alledrie gingen we met een glimlach naar huis.

Gilles de la Tourette

Ik denk dat bijna iedereen wel eens gehoord heeft van dit syndroom. Omdat het zo 'raar' is. Mensen hebben niet te bedwingen motorische - en verbale tics.

Door een vraag van een kinderneuroloog of deze groep kinderen misschien baat zou hebben bij ademtraining kwamen zij op mijn pad. Het klikt geweldig tussen hen en mij! Raadselachtig goed! Waardoor? Ik denk door een aantal gemeenschappelijke karaktertrekken van hen: goud-goud-eerlijk, het open staan voor nieuwe dingen, en HUMOR :-).
En als het klikt loopt een behandeling lekker en als een behandeling lekker loopt is er veel kans op resultaat. Nou, en dat is er!

Ik vertel jullie het verhaal van Laurens:
Hij is 11 en heeft een normale intelligentie. Hij zit op het speciaal onderwijs. Door zijn tics duurt het vaak uren voor hij in slaap valt. Dat lukt sowieso alleen als zijn vader of moeder bij hem gaat liggen. Hij heeft nog nooit samen met zijn 2 jaar oudere zus gespeeld. Hij heeft dagelijks last van dwanghandelingen; dat kunnen bepaalde bewegingen/geluiden zijn, maar ook de niet te onderdrukken neiging om zijn telefoon in het water te gooien.
Ik leerde hem een rustgevende manier van ademen. Hij oefende 's avonds voor het slapen gaan. De eerste paar dagen samen met zijn moeder, daarna alleen. Vervolgens ging hij deze manier van ademen inzetten als hij onrust op voelde komen, of als hij ruzie had.
3 weken geleden zagen we elkaar voor het eerst. Het effect in die korte tijd is ongekend! Dat komt door de aard van de oefeningen maar vooral door de inzet van moeder en Laurens.

Situatie nu: Hij valt dagelijks na ongeveer een kwartier zelf in slaap. De kerstvakantie is nog nooit zo rustig geweest thuis. Laurens en zijn zus hebben veel samen gespeeld. Zijn moeder ziet dat zijn zelfvertrouwen gegroeid is. Zijn middagmedicatie ( hij gebruikt 2 maal per dag anti-psychotica) kon vervangen worden door een ademhalingsoefening.

Komende week gaat Laurens proberen de oefeningen in te zetten als hij dwang voelt opkomen. Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit aan een patiënt zou voorstellen, maar bij Laurens denk ik zomaar dat dit gaat lukken :-)!