Vroeger heette het een conversiestoornis. Later 'funktionele klachten'. Nu heet het FNS, Funktionele Neurologische Stoornis. Het heeft me altijd geïntrigeerd. Ik snapte er aanvankelijk niets van maar de laatste tijd begint het kwartje echt te vallen.

Kinderen ( bij volwassenen komt dit zeker ook voor) hebben bv een verlamde arm of been of kunnen 'gewoon' ineens niet meer lopen zonder dat daar een fysieke oorzaak voor te vinden is.

Het gebeurt vaak na een klein incidentje ( van fiets gevallen bv) en het overkomt kinderen die teveel op hun bordje hebben. De hersenen werken zo (mooi!) dat zij het lichaam halt toe roepen als de overbelasting echt te groot is.

Het lijkt alsof het kind zich aanstelt, in onbewaakte momenten is de verlamming weg, maar dat is niet zo.

Aam mij de taak om met veel tact ( krijg ik steeds meer naarmate ik ouder wordt :-)) het kind zo snel mogelijk weer normaal in beweging te krijgen. Niet tè snel ( dat werkt averechts) maar ook niet te langzaam ( als het kind blijft hangen in niet bewegen zijn we nog verder van huis). Altijd doe ik dit samen met een kinderpsycholoog.

We overleggen en soms neem ik haar rol even over omdat ik met 'fysieke argumenten' vaak gemakkelijker doordring tot ouder en kind.

Gisteren hadden K., moeder en ik een lang en pittig gesprek. Resultaat: K. houdt zich niet meer bezig met al dan niet overgaan en gaat alleen huiswerk maken tussen 16.00 en 18.00. Ook mag ze presentaties/ toetsen naar eigen inzicht maken of laten schieten. Ik zag de last letterlijk van haar schoudertjes vallen en ze kreeg weer wat kleur op haar wangetjes toen moeder en ik dit voor haar besloten. Het oefenen, daarna nog eventjes, ging grandioos! Ze was de laatste patient die middag. Alledrie gingen we met een glimlach naar huis.