Oefenzaalgesprek op 23 december

Ik hou van kletsen, doe dat overal, en met iedereen. Ook met de - soms hoogbejaarde- patiënten van mijn collega's.

Vlak voor kerst zat een dame van 90+ in haar uppie uit te puffen in de oefenzaal. Ik sprak haar aan en we kletsten wat over kerst. Ik vroeg haar of ze gezelschap had met kerst. “Nee.. “ Ze vertelde over de kerkdienst als hoogtepunt en de tijd die zo langzaam verstrijkt voor haar op die dagen. 1 kerstdag vond ze meer dan genoeg.. Ik vertelde wat over mijn plannen en we hadden het over ons gedeelde plezier in het zingen van kerstliedjes.

Ik ging weer verder. Ze wenkte me, ik kwam, en ik kreeg een onverwachte knuffel: "Dit, enkel dit, maakt het zoveel lichter." Ik bedankte haar en we keken elkaar blij in de ogen. Ik beloofde met kerst zo af en toe aan haar te denken. Ook vandaag doe ik dat nog dus :-).

'Hou je jas maar aan'

Elias is 14 en gaat al anderhalf jaar niet meer naar school. De problematiek is - vanzelfsprekend - groot en veelomvattend. Hij komt bij mij omdat zijn ribben, rug, nek en schouders pijn doen. De hele dag. Heel soms het eerste half uur van de dag niet. Hij houdt zijn jas aan. Dat maak ik wel vaker mee bij pubers. Tegen hem zeg ik dat hij hem aan mag houden. Ik ga niks onderzoeken vandaag, ik zie/hoor het al. Hij beweegt maar 2 uur per week. Verder zit hij op zijn telefoon. Zijn moeder sputtert nog wat over vastzittende wervels.. We praten over lichaam/geest. Dat problemen in het lijf altijd óok een psychische component hebben en vice versa. Dat geest en lichaam niet te scheiden zijn. Zijn moeder zucht en ontspant: "Je bent de eerste in al die jaren die dit zegt". Ik vertel over pijn, chronische pijn. Hoe subjectief en beinvloedbaar die is. Elias is slim, en glimlacht van herkenning.
We gaan aan de slag!!
Om te beginnen maken we beweegafspraken: verrassend gemakkelijk en enthousiast komt hij met zijn plan. Woensdag zien we elkaar weer. Ik ben benieuwd!

Vragen

Ouders hebben veel vragen. Dat is logisch, want ouderschap brengt je continu in nieuwe situatie's. Kinderen veranderen sneller dan ouders bij kunnen benen. Ik krijg vaak vragen over zaken die mogelijk 'slecht' zijn voor baby's. Vooral om babyruggetjes wordt veel getobd. Wanneer mag hij zitten? Is dat fietsstoeltje niet slecht voor haar ruggetje? Beschadigt zijn ruggetje niet als mijn partner ( ;-) ) hem zo tilt? De kern van mijn antwoord is altijd: "Je doet niet zo snel iets fout. Als je iets doet wat mogelijk niet zo'n goed idee is kun je er van op aan dat je baby zich luid en duidelijk laat horen. Zolang je de variatie qua houdingen er een beetje in houdt ben je goed bezig.

You made my day!

Haar 6 weken oude baby lag de eerste 2 weken van zijn leven in het Ziekenhuis. Serieuze problemen in de hersenen met 60 procent kans op vertraagde ontwikkeling. Het meisje lag in de draagdoek bij haar moeder, ik zag alleen een handje.
Ik vertelde moeder bij voorbaat over de implicaties als ik dit of dat zou zien. Pittig... Ik had niet echt zin om aan het onderzoek te beginnen. Maar ok, het hoort bij mijn werk, en ik kàn het wel..
Ik leg het kleintje op de onderzoekbank, lach naar haar, en krijg ONMIDDELLIJK een grote glimlach terug. Dit is fantastisch!! Zo'n lach op deze leeftijd is een garantie voor een normale mentale ontwikkeling. De motoriek bleek ook ok, maar dat eerste moment, wat ik natuurlijk direct deelde met moeder... Ik vergeet dat niet meer! Moeder ook niet :-): "You made my day".

TIC

Shanna ( 10 jaar) heeft een tic. Ze hoest - zonder verkouden te zijn- een paar keer per uur KEIHARD. Ik schrok echt van de herrie. Op school en thuis wordt men er gek van en Shanna's keel gaat kapot zo.
Of ik wat kon met haar..., vroeg de huisarts.
Ja! Niks leukers dan complexe problemen aanpakken! Deze keer was het niet zo complex als we dachten. Ik leerde haar ademoefeningen die ze in zou kunnen zetten als vervanging van het hoesten, Het werkte gedeeltelijk. Het hoesten nam af met ongeveer de helft. Inmiddels was ze vertrouwd met me en vertelde me dat ze het hoesten eigenlijk vooral nog bewust gebruikte als haar moeder niet reageerde op haar roep: "MAMA!"
Ik leerde haar een 'truc': Voortaan hoest je niet meer maar loop je naar mama toe. Als dat niet kan roep je haar bij haar voornaam, dan reageert ze misschien wel ;-).
Het werkt!! Shanna hoest niet meer en blijft de ademhalingsoefening voor het slapen gaan gewoon doen. " Ik word er zo lekker slaperig van." Het zou goed kunnen hierdoor ( ze is echt een stuk relaxter) nieuwe tics uitblijven