Filmpje

Stelling: Smartphonegebruik van ouders kan chronische pijnklachten bij hun kinderen tot gevolg hebben.

Casus uit mijn praktijk van gisteren:

Meisje van 7 heeft al een jaar rugklachten. Ze is daardoor gestopt met dansen en meedoen met gym. Onderzoek in kinderziekenhuis: geen afwijkingen. 
Ze komt zorgelijk kijkend (net als haar ouders) binnen. Haar rug is extreem gekromd, ' als een oud vrouwtje'. Haar vader toont me een videoopname van een jaar geleden. Hij stond te filmen toen ze op de trampoline door haar rug ging. Dit filmpje werd grijs gedraaid. Thuis en bij hulpverleners.
Ik onderzoek haar vrolijk, grapjes makend, relativerend. Na een kwartier straalt ze op de loopband. Achteruit rennen en dan eraf springen! Ze geniet.
Ze speelt door terwijl ik haar ouders apart neem.
Moeder voelt em al komen. Na 3 woorden van mij onderbreekt ze me. Ik onderbreek haar: ' Ik ben 56 jaar en ben sinds mijn 25ste kinderfysio. Je moet me wel serieus nemen'. Ik maak mijn verhaal af en bij de ouders valt het kwartje. Hun dochter heeft geen ernstig rugprobleem.

Zonder de videoopname was het veel gemakkelijker geweest om te vergeten wat er gebeurde ( was het misschien niet eens opgemerkt). En was deze familie waarschijnlijk een zorgelijk jaar bespaard gebleven.

Een minimarsje op een hete zondag

Woensdag voor Hemelvaart was ze uit het ziekenhuis ontslagen met pennen in haar bovenbeen. Het been brak bij een fietsongelukje. 5 jaar is ze, opgegroeid in India, en sinds 3 maanden met haar ouders in Nederland. 
Ik trof haar zondag bij haar thuis. Op de bank, pootje omhoog, haar ouders van links naar rechts commanderend.
Ai! Ze moest wat van mij....Bewegen.... Brrr ... Eng!
Haar ouders keken angstig toe. Dat hielp niet. Ze zette al haar prinsessen- trucjes in. Maar daar ben ik immuun voor. Na veel gekrijs en gevloek in een voor mij onbegrijpelijk taal kroop ze even later triomfantelijk door de kamer. Rechtstreeks naar de zak met minimarsjes. Om er 1 te pakken.
Voor mij! Ik smolt... Het marsje nog net niet.

Gisteren zag ik de familie weer. Moeder had zich in 3 dagen mijn strengheid aangemeten. De kleuterprinses probeerde af en toe nog wat, maar haar moeders stem won.
Vandaag gaat ze weer naar school. Naar juf Lenneke. Hoe de andere juf heet wil ze niet zeggen. Vader: " She doesn't like her😉

Businessmodel

Maandag: Vader belt voor afspraak omdat zoon Gijs( 10 jaar) een dikke knie heeft door een trap ertegen van zijn zusje. Gijs kan niet meer lopen.

Dinsdag: Het niet lopen blijkt gedragsmatig. Ik moet alles uit de kast halen om Gijs op de loopband aan het lopen te krijgen, maar het lukt! Hij loopt nog wel mank en we maken afspraak voor vrijdag die vader af mag bellen als het goed gaat.

Woensdag: Gijs assisteert 2 uur, normaal lopend, bij de hockeytraining van zijn zusje.

Donderdag : Vader belt afspraak af: ‘Ik wil je ontzettend bedanken. Je doet je werk verschrikkelijk goed. Het lijkt me alleen niet helemaal ideaal qua businessmodel.’

Ik zit nog steeds na te gniffelen😀

Pijn bij KInderen, mijn mini-College

Er komen natuurlijk regelmatig kinderen met pijnklachten in mijn praktijk. Voor ouders blijft het moeilijk om in te schatten wat er aan de hand is, ze moeten af gaan op de signalen van hun kind. Die signalen zijn gevoed door de opvoeding van hun kind. Ergo: als ouders onzeker zijn over/ bang zijn voor pijn is hun kind dat meestal ook. Het kind zal sneller klagen, ouders zullen sneller ongerust zijn, het kind wordt dat dus ook, er ontstaat angst, en angst verhoogt de pijn. Dit alles gebeurt volkomen onbewust. Ik zie dan ouder en kind voor me die er helemaal van uit gaan dat er iets ernstigs aan de hand is. Dat is bijna nooit het geval. Ik ga natuurlijk in op de klacht, maar het belangrijkste wat ik doe is het kind uitleggen wat pijn is. Daarbij is het natuurlijk heel belangrijk dat de ouder meeluistert en leert. Ik leer ook! Ik kan dit steeds beter. Dat merk ik doordat de volgende afspraak steeds vaker wordt afgezegd omdat de klacht over is :-).

Dit vertel ik aan het kind:

Als je iets wil leren, b.v. een salto springen, ga je oefenen/trainen. Hoe vaker je traint hoe beter je het kan. Het plekje in je hersenen voor salto-springen is getraind en je kunt dit nu voor altijd beter dan iemand die dat hersenplekje niet getraind heeft.

Ik (Marijke) had een keer pijn aan mijn elleboog. Ik was er de hele dag mee bezig. Doet het nog pijn? Kan ik deze stoel al tillen zonder pijn? Zou ik ooit nog kunnen tennissen zonder pijn? Ik was het gebied voor pijn-voelen de hele dag aan het trainen. Ik werd heeeel goed in pijn voelen. Was dat slim van mij?

Ik hoor de kwartjes dan vallen bij het kind: NEE!, dat was niet slim van jou!

Ik ga verder: Pijn is normaal. Iedereen heeft af en toe wel ergens pijn. Het gaat bijna altijd vanzelf over. Als je gewoon alles kunt doen wat je graag doet, en lekker kunt slapen kun je beter maar niet teveel praten over die pijn. Als je ervan moet huilen of niet meer fijn kunt sporten of buiten spelen vertel je het natuurlijk wel aan papa of mama. Die luisteren dan en zeggen: Als het overmorgen nog zo is moet je het vertellen. Meestal is iedereen het overmorgen vergeten :-).

Schaatsles

Elise is 7 jaar en wordt door haar moeder mijn praktijkruimte in gedragen. Een week geleden kneusde ze haar voet bij een sprong van de bank. Ze weet niet wat dat is, kneuzen, en wil ook niet dat ik het haar uitleg. Haar been is volkomen passief en kan niets. Ze gaat hinkend door het leven. Haar voetje ziet er mooi, normaal uit.
Dit vind ik LEUK!! Ik ben hier goed in en zie het als een uitdaging haar, zo snel mogelijk terug op de rails te zetten. Ik leid af, leid haar om de tuin ( deze voet is goed toch?, nou die kan vast heel hoog dan! Hop ze staat op haar áangedane been ;-) ), maak flauwe grappen, deel ruimhartig complimenten uit en zet door, ben streng, en stel grenzen. Binnen 10 minuten wandelt ze op de loopband, binnen 20 minuten rent ze 8 km per uur op diezelfde band. Haar moeder is sprakeloos en blij. Ik geniet ook! En Elise zegt tegen haar moeder dat ze morgen naar schaatsles gaat :-).

Dit lijkt iets kleins, is het ook, maar toch ook weer niet. Als kinderen als Elise ( gevoelig, serieus, beetje zorgelijk) te lang door gaan met hypochondrisch gedrag wordt dit steeds moeilijker te doorbreken en een patroon bij alle klachten. Dat maakt het leven een stuk lastiger er minder leuk.