Huilen en Lopen

14 jaar is ze, en ze kijkt een beetje bang. Ik vraag haar waarom ze bij me komt. 'Pijn in mijn onderbeen'.

5 jaar geleden had ze dat ook en heeft zij (en haar orthopeed) maandenlang getobd met een pijnlijke botontsteking. De orthopeed maakte gisteren foto's en concludeerde dat er nu niks aan de hand is op dat gebied. Over 6 weken herhaalt hij voor de zekerheid die foto.

Ons contact verloopt moeizaam. Totdat ik haar vraag of ze zich zorgen maakt. Ze begint te huilen. Ze is nog steeds bang dat het weer zo'n ontsteking is.
Moeder troost haar en ik stel voor om op de loopband te kijken hoe ze loopt.

Ze zet haar voet raar neer. Blijkt dat al jaren te doen. Sinds de botontsteking ( geen kinderfysio toen ...😉). Gevolg: spierverkortingen die nu pijnlijk zijn mede door de puberteitsgroeispurt. Ze gaat rekken en dagelijks oefenen met ' normaal' lopen.

Ze is blij, zoo blij! Haar moeder zo mogelijk nog meer. Ze onderschrijven mijn analyse van de klachten en lijken af van hun angst voor een nieuwe botontsteking.
Ik denk dat ik haar niet vaak meer hoef te zien 😃

Wijsheid komt soms al vroeg

Sabine is 14 en komt bij me omdat ze het vaak benauwd heeft. Dat heeft diverse oorzaken. Ze heeft astma, en vergeet meestal haar pufjes. Ook haar thuissituatie is op dit moment benauwend; haar oudere zus heeft een zorgwekkende vorm van anorexia.
In afnemende frequentie ( het gaat goed!) zie ik Sabine en haar moeder nu sinds juni 2018. We raken vertrouwd met elkaar. Sabine vergeet nog steeds veel (pufjes!!) maar haar ademhalingsoefeningen voordat ze gaat slapen vergeet ze nooit. Ze vertelde me gisteren waarom, "Ik ruim er mijn hoofd mee op. Ik verdeel mijn gedachten. Eerst zijn er de gedachten die weg kunnen, die gooi ik met de uitademing in de prullenbak. Dan zijn er de gedachten waarop ik nog wat langer wil broeden, die adem ik richting parkeerplaats. De gedachten die overblijven zijn positief en fijn en blijven al ademend bij me totdat ik in slaap val."
Wow, ik ben vol bewondering, wat een wijsheid, en wat een zelfdiscipline. 
Ik kan nog veel van haar leren!!

Bingo!

George is 12. Hij zit in de brugklas en wordt dagelijks door opa of oma naar school gebracht en weer opgehaald. Hij komt bij me omdat hij herhaaldelijk knieklachten heeft. Hij oefent goed en de klachten verdwijnen. We hebben het over preventie. Meer bewegen, beschermende bovenbeenspieren op kracht houden. Naar school fietsen dus....( 2 maal per dag 25 minuten). Ook benoem ik dat hij te zwaar is. 72 kg bij een lengte van 1.60. Hij moet ervan huilen... Niet leuk, maar toch denk ik: Bingo! En inderdaad: 6 weken later is hij lichter en langer! Hij heeft op eigen initiatief alle vruchtensap, frisdrank, chocomel, en cappuccino met suiker laten staan! Die George die komt er wel!

Twijfeldag

Gisteren had ik twijfeldag. Eigenlijk heb ik steeds vaker twijfeldag. Mijn oordeel over wat er aan de hand is met een patient wordt steeds helderder, maar de gedachte dat ik het ook mis kan hebben ook...
Voor mezelf is dit prettig, maar ik vind het moeilijk om hierover helder te communiceren met patient/ ouders zonder hen nodeloos ongerust te maken.

Bv: Meisje heeft uitvalsverschijnselen na hyperventilatie en moeder laat mij filmpje zien waarin de ouders verontrust wat motorische testjes bij haar doen. Ik zie dat er dingen niet kloppen. Ze faket, onbewust hoor!

Wat een uitdaging voor mij om dit helder te bespreken. Moeder zit in het spoor: ongerust!! En ik weet het ook maar voor 99 procent zeker.. 
Ik geloof dat we wel tot elkaar kwamen..

Mijn vak van actie en doen blijkt steeds meer ook een vak van luisteren, praten, denken. Ik vind het leuk!!

Foto

Ik fotografeer graag. Ook kinderen! Deze foto heb ik genomen op het strand van Terschelling tijdens die mooie lange nazomer. Gewoon schommelen, vrij en blij, en mama die je duwt. Een ideaal plaatje :-) ;-)