BLOG
Het is fijn om feedback te krijgen. En van dit soort feedback word ik natuurlijk heel blij!
Ouder:
'Ik wil jou bedanken voor je positiviteit en commitment naar M. Dat maakt jou wel uniek. Het is bizar hoe hulpverlening ned werkt en ook wij hebben dit ervaren. Jij bent echt een uitzondering. Dank.'
Vandaag was mijn eerste werkdag na de vakantie. Ik had er weer echt zin in. Het mooiste moment vandaag was bij het afscheid nemen van Simone. Ze is 11 en kwam voor het eerst, samen met haar vader. Allebei wat gespannen, het probleem waarvoor ze komt is serieus. Simone had er ook zin in vandaag, of ik besmette haar met mijn 'zin', maakt niet uit!
Simone maakte in het half uur dat we bezig waren meer vorderingen dan zij, en haar vader hadden durven hopen.
Vader bij het afscheid tegen Simone: 'Dat was leuk hè?!'
Simone: 'Ja!, Woensdag weer :-)!'
woont in een flat waar ik vaker kom. Er wonen veel mensen met een permanente verblijfsvergunning. Haar ouders vluchtten zo'n 10 jaar geleden uit Irak.
Of ik wat wil drinken. Graag!, het was ver fietsen. Heyal is net weer thuis na 3 weken ziekenhuis; de ziekte van Guillain Barree. Door een zenuwontsteking raken kinderen dan in rap tempo verlamd. Meestal herstellen ze behoorlijk goed, maar zelden restloos. Ik probeer me in te leven in de moeder van Heyal. Zij praat basaal Nederlands. Haar bezorgdheid is daardoor nog wat groter omdat ze details van informatie mist. Het lukt me om haar weer wat wijzer te maken en praktische adviezen te geven. Dat maakt ons beiden blij. Ik hoop toch zo dat dit meisje snel herstelt! Volgende week ga ik weer langs.
Caroline, 10 jaar, was afgelopen vrijdag het krentje in de pap van mijn werkweek.
Ze brak in september haar enkel, en mocht na een periode gips vanaf half oktober er weer op staan en lopen. Dat deed alleen teveel pijn. Dat lukte niet. Na ruim 2 maanden modderen zag ik haar. Een leuk, open meisje dat er meer dan genoeg van had om op haar krukken door het leven te gaan. Ze wilde zo graag weer sporten vooral!
Ik legde haar uit wat het verschil is tussen signaalpijn ( je enkel breekt) en overige pijn. Dat veel pijn betekent: doorgaan, negeren, er is niks kapot, er gaat niks kapot.
Ze snapte het volledig. Zo goed dat ze bij de eerste oefeningen zelfs even huilde van de pijn. Ik dacht even dat ik te ver was gegaan met haar.
Dat was niet zo :-). Op de loopband kreeg ze er lol in en uiteindelijk ging ze zonder krukken naar huis! Ze straalde! Haar moeder ook! Ik ook!
Haar moeder zei: 'Jeetje, wat simpel eigenlijk!" " 't is wel een vak hoor", zei ik!
En wat voor vak :-)!
Tom is 6 jaar en praat moeilijk verstaanbaar. Hij beweegt onhandig en zijn naam schrijven is nog vele bruggen te ver. Zoals gewoonlijk ben ik flink tegen hem aan het kletsen. Hij vindt het best. Zegt niet veel terug, maar zoekt vooral - met een ontwapenend lieve lach- mijn blik.
Ik leer vanmiddag meer van hem dan hij van mij. Al die woorden... Maak gewoon contact :-)
