Caroline, 10 jaar, was afgelopen vrijdag het krentje in de pap van mijn werkweek.
Ze brak in september haar enkel, en mocht na een periode gips vanaf half oktober er weer op staan en lopen. Dat deed alleen teveel pijn. Dat lukte niet. Na ruim 2 maanden modderen zag ik haar. Een leuk, open meisje dat er meer dan genoeg van had om op haar krukken door het leven te gaan. Ze wilde zo graag weer sporten vooral!
Ik legde haar uit wat het verschil is tussen signaalpijn ( je enkel breekt) en overige pijn. Dat veel pijn betekent: doorgaan, negeren, er is niks kapot, er gaat niks kapot.
Ze snapte het volledig. Zo goed dat ze bij de eerste oefeningen zelfs even huilde van de pijn. Ik dacht even dat ik te ver was gegaan met haar.
Dat was niet zo :-). Op de loopband kreeg ze er lol in en uiteindelijk ging ze zonder krukken naar huis! Ze straalde! Haar moeder ook! Ik ook!
Haar moeder zei: 'Jeetje, wat simpel eigenlijk!" " 't is wel een vak hoor", zei ik!
En wat voor vak :-)!