Elise is 7 jaar en wordt door haar moeder mijn praktijkruimte in gedragen. Een week geleden kneusde ze haar voet bij een sprong van de bank. Ze weet niet wat dat is, kneuzen, en wil ook niet dat ik het haar uitleg. Haar been is volkomen passief en kan niets. Ze gaat hinkend door het leven. Haar voetje ziet er mooi, normaal uit.
Dit vind ik LEUK!! Ik ben hier goed in en zie het als een uitdaging haar, zo snel mogelijk terug op de rails te zetten. Ik leid af, leid haar om de tuin ( deze voet is goed toch?, nou die kan vast heel hoog dan! Hop ze staat op haar áangedane been ;-) ), maak flauwe grappen, deel ruimhartig complimenten uit en zet door, ben streng, en stel grenzen. Binnen 10 minuten wandelt ze op de loopband, binnen 20 minuten rent ze 8 km per uur op diezelfde band. Haar moeder is sprakeloos en blij. Ik geniet ook! En Elise zegt tegen haar moeder dat ze morgen naar schaatsles gaat :-).
Dit lijkt iets kleins, is het ook, maar toch ook weer niet. Als kinderen als Elise ( gevoelig, serieus, beetje zorgelijk) te lang door gaan met hypochondrisch gedrag wordt dit steeds moeilijker te doorbreken en een patroon bij alle klachten. Dat maakt het leven een stuk lastiger er minder leuk.
