Elias is 14 en gaat al anderhalf jaar niet meer naar school. De problematiek is - vanzelfsprekend - groot en veelomvattend. Hij komt bij mij omdat zijn ribben, rug, nek en schouders pijn doen. De hele dag. Heel soms het eerste half uur van de dag niet. Hij houdt zijn jas aan. Dat maak ik wel vaker mee bij pubers. Tegen hem zeg ik dat hij hem aan mag houden. Ik ga niks onderzoeken vandaag, ik zie/hoor het al. Hij beweegt maar 2 uur per week. Verder zit hij op zijn telefoon. Zijn moeder sputtert nog wat over vastzittende wervels.. We praten over lichaam/geest. Dat problemen in het lijf altijd óok een psychische component hebben en vice versa. Dat geest en lichaam niet te scheiden zijn. Zijn moeder zucht en ontspant: "Je bent de eerste in al die jaren die dit zegt". Ik vertel over pijn, chronische pijn. Hoe subjectief en beinvloedbaar die is. Elias is slim, en glimlacht van herkenning.
We gaan aan de slag!!
Om te beginnen maken we beweegafspraken: verrassend gemakkelijk en enthousiast komt hij met zijn plan. Woensdag zien we elkaar weer. Ik ben benieuwd!