Zijn moeder twijfelde of hij wel naar school kon. Jordan, 9 jaar, had zaterdag zijn rechter knie verdraaid, liep nu met krukken, en had nu zo'n pijn in zijn andere been gekregen. Hij liet me zijn rechter knie zien. Aan de manier waarop hij dat deed kon ik zien dat de knie goed functioneerde. Dat is het voordeel van ervaring. 'Ja', zei hij,' het blauw heb ik er zaterdag al af gedouchet'. Zijn moeder keek hem daarop wat bozig aan.
"Ok", zei ik, "ga maar ff hier in die hoepel staan, zonder krukken." Hij hinkelde er naar toe. "Verdeel je gewicht over je beide benen." Ik had niet verwacht dat dat zou lukken, maar hij deed het gewoon. " je linker knie is ok hè?" 'Ja'. Til em maar ff op dan. Hij deed het gewoon en stond dus op rechts. Hij keek nog wat moeilijk en klaagde over pijn, maar dat negeerde ik. 10 minuten later rende hij op de lopende band.
Een vriendin zei me: " De ervaring die jij kinderen geeft, blijft hen levenslang bij." Zo had ik het nooit bekeken, maar ik denk dat ze gelijk heeft en dat dat de reden is dat ik op dit soort momenten weer voor 10 jaar bijteken :-).
