Vanochtend was ik voor het eerst van mijn leven op een gesloten afdeling van een psychiatrisch centrum. Een jongen daar had ook een puur somatisch probleem waarvoor kinderfysio hard nodig was. Ouders waren flink van slag door wat er de afgelopen week allemaal gebeurd was en ook door de afstandelijke houding van veel zorgverleners. Ik ben praktisch/fysiek aan de gang gegaan en gaf toen we klaar waren mijn telefoonnummer met de gebruikelijke mededeling dat ouders en jongen me tussen 10.00 en 22.00 altijd mogen bellen; ook met 'domme' vragen. Moeder keek me toen met tranen in haar ogen aan en zei: "Je bent het eerste lichtpuntje in deze zwarte periode." Ik was ontroerd en voelde me heel erg op mijn plek in mijn werk.
GEDULD
Maaike is pas 12 maanden, maar heeft haar ouders al volledig in haar zak. Als de zaken niet helemaal verlopen zoals ze wil, gaat ze piepen/gillen of in noodgevallen krijsen. Haar ouders vinden haar dan "zielig" en moèten haar gewoon even knuffelen. Ik moet toegeven dat ik ook heb moeten leren zien dat mijn eerste kind op een gegeven moment echt geen pasgeboren zuigeling meer was, maar ik hoop dat ik het niet zó bont gemaakt heb. Als je je afvraagt wat dit met kinderfysio te maken heeft, nou, heel veel! Ik begeef me met kinderen vaak op de grens van kunnen en niet kunnen en dat is dus niet comfortabel en vertrouwd. Maaike heeft voetjes die maar nauwelijks in 90 graden kunnen. Dat verdient aandacht omdat ze anders nooit op platte voeten kan lopen of staan en in het ergste geval geoperereerd moet worden. Ik moet dus vooral met Maaike's ouders aan de slag en ( valkuil voor mij ;-) ) veel geduld gaan opbrengen!
Huilen
Ik heb gisteren een 14 jarige boom van een vent van 1 meter 90 aan het huilen gemaakt... Ik schrok ervan... Maar het was wel een doorbraak. Hij hield zich niet aan de afspraak die we hadden dat hij mij zou bellen als hij te moe was of teveel hoofdpijn had om naar school te gaan. Ik zei hem duidelijker dan duidelijk dat ik daar flink van baalde. Afijn, zoals dat dan gaat, brak hij open, brak ik open en kwamen we nader tot elkaar. Vanochtend belde hij me dat de 2 uur gym in de zon hem teveel waren geworden. We hadden een goed gesprek, en morgen gaat hij het gewoon weer proberen op school.
Valangst
Vera ( 7 jaar) is een slim, gevoelig, motorisch actief kind. Ze kletst aan 1 stuk door en is knetter-eigenwijs. Afgelopen jaar belandde ze 3 maal op de spoedeisende hulp na een val ( hockey, strand, thuis). Artsen daar hoefden alleen gerust te stellen. In het tijdsbestek van 1 week ging ze onlangs 3 keer "out" na een val ((trampoline, hockey, schoolplein). Ze ademde dan extreem langzaam of heel snel. Uitgebreid onderzoek in het kinderziekenhuis leverde niets op. Voorlopige diagnose: hyperventilatie. De kinderneuroloog stuurde haar naar mij. Samen met moeder heb ik lang gepuzzeld. Voorlopig houden we het hier op: angst bij ouders voor letsel na val wordt door meisje overgenomen. ( ouders hebben een nare geschiedenis met vallen van een ander kind). Ik heb Vera geleerd na een val voortaan eerst 'pfffffffff' zo lang mogelijk uit te ademen. Ouders praten niet meer in haar nabij zijn over vallen en andere medische zorgen, en ze gaat op judo. Ouders zouden mij bellen als deze aanpak mislukt; al een week niks gehoord ! Dinsdag komt ze nog een keer bij me :-).
Los laten
Dat warme knuistje in mijn hand; goud waard, de herinnering aan dat gevoel! Ook heb ik goede herinneringen aan de hand van mijn vader. Geweldige bindings-mogelijkheid dus. Maar soms geven ouders hun hand uit angst dat hun kind gaat vallen. En dat is een slecht idee. Vallen is nodig om motorisch te leren. Vallen is nodig om te ervaren dat opstaan, opnieuw proberen en uiteindelijk slagen voldoening geeft Vallen is nodig omdat groot brengen loslaten is :-). En loslaten is nodig omdat alleen dan een stevig zelfbeeld ontstaat.
