Prestaties van Kinderen

Ik kan er slecht tegen. Ouders die doen alsof een behaalde motorische mijlpaal hun verdienste is. Echt naar vind ik het als ouders proberen zich over de rug van andere ouders beter te voelen door opmerkingen te maken als: “Loopt hij nog niet?” Of, “  oohh dan krijgt ie problemen met rekenen hoor, als hij het kruipen overslaat!”

Ik doe nog maar eens een poging: In de ontwikkeling van kinderen, en zeker ook in de ontwikkeling van de motoriek, is sprake van veel natuurlijke variatie. Los lopen is bv volkomen normaal bij 12 maanden maar ook bij 18 maanden. Kinderen die niet kruipen gaan vaak later lopen maar hebben die ‘achterstand’ volledig ingehaald als ze 4 jaar zijn. En ze kunnen net zo goed of slecht rekenen als hun gemiddelde leeftijdgenoot.

De enige, maar wel belangrijke, reden om een kind met een achterstand van zijn motorische ontwikkeling te helpen met kinderfysio is als hij er onder lijdt. Als hij niet lekker met leetijdgenoten speelt ( schoolpleincheck) of als hij gefrustreerd gedrag vertoont ( denk aan een dreumes die al heel goed kan praten en veel begrijpt maar nog niet zelfstandig kan voortbewegen).

En verder is al die variatie alleen maar leuk en goed!

Ervaring

Zijn moeder twijfelde of hij wel naar school kon. Jordan, 9 jaar, had zaterdag zijn rechter knie verdraaid, liep nu met krukken, en had nu zo'n pijn in zijn andere been gekregen. Hij liet me zijn rechter knie zien. Aan de manier waarop hij dat deed kon ik zien dat de knie goed functioneerde. Dat is het voordeel van ervaring. 'Ja', zei hij,' het blauw heb ik er zaterdag al af gedouchet'. Zijn moeder keek hem daarop wat bozig aan.
"Ok", zei ik, "ga maar ff hier in die hoepel staan, zonder krukken." Hij hinkelde er naar toe. "Verdeel je gewicht over je beide benen." Ik had niet verwacht dat dat zou lukken, maar hij deed het gewoon. " je linker knie is ok hè?" 'Ja'. Til em maar ff op dan. Hij deed het gewoon en stond dus op rechts. Hij keek nog wat moeilijk en klaagde over pijn, maar dat negeerde ik. 10 minuten later rende hij op de lopende band.
Een vriendin zei me: " De ervaring die jij kinderen geeft, blijft hen levenslang bij." Zo had ik het nooit bekeken, maar ik denk dat ze gelijk heeft en dat dat de reden is dat ik op dit soort momenten weer voor 10 jaar bijteken :-).

Mike

Mike is 15, heeft hoofdpijn, is depressief en weegt teveel. Ik probeer hem in beweging te krijgen. Daar heeft hij alleen geen tijd voor, zegt hij. Naar school gaat hij met de tram, dat kost hem 40 minuten. Ik vraag hem hoelang het op de fiets zou duren. 20 minuten. Hebbes :-). Heb je een fiets? Ja maar de snelbinder is kapot. Hij moet er zelf ook om grinniken. Hij belooft iedere dag te gaan fietsen en zijn hoofdpijnscore bij te houden. Ik heb er eerlijk gezegd een hard hoofd in, in zijn familie fietst niemand. Een week later, vandaag, zie ik hem weer. Hij heeft een nieuwe fiets gekregen, heeft iedere dag gefietst, en zijn hoofdpijnscore zakte van gemiddeld 7 naar gemiddeld 4. HOERA!

Groeipijn

G R O E I P I J N

Veel kinderen hebben last van groeipijn. Vooral de kinderen die hard groeien; de lange kinderen dus, en de kinderen ( vooral de jongens) in de puberteitsgroeispurt. Groeipijn komt doordat de botten altijd eerst groeien, en de spieren pas 6 weken daarop reageren met lengtegroei. In feite hebben alle groeiende kinderen steeds wat te korte spieren. Als hun natuurlijke spieraanleg dan ook nog aan de korte kant is en/of als ze veel sporten heb je de poppen aan het dansen. De spieren trekken dan op de plek waar ze aan de botten hechten aan het beenvlies, en dat doet pijn, best veel pijn! In rust, s avonds in bed, wordt deze pijn het meest gevoeld. Gelukkig is er eenvoudig wat aan te doen: met grote regelmatig, de betrokken spieren rekken. Pijnstillers kunnen dan lekker in hun doosje blijven.
Groeipijn komt niet speciaal meer in de lente voor; eerder wat meer in september, als er ineens weer flink gesport wordt nadat de kinderen in de lange luie zomervakantie wat harder gegroeid zijn dan normaal.

Pijn

P I J N

Hoe langer je leeft, hoe beter je meestal weet welke pijn je serieus moet nemen en welke pijn je beter kan negeren. Het is veel moeilijker om te weten welke pijn je van je kind serieus moet nemen en welke je wat luchtiger op kan vatten. Een kind leert van ouders hoe het om kan gaan met pijn. Bij het om leren gaan met pijn is de invloed van ouders echter heel direct. Het draait daarbij om de jonge kinderhersenen die gemakkelijk informatie opslaan, iets leren. 
Als je ergens in oefent wordt je er beter in. Hoe jonger je hersenen hoe gemakkelijker dat gaat. Als ouders hun zorgen over de pijn van hun kind met hem/haar delen en er veel over praten wordt het kind steeds beter in pijn voelen. Deze specifieke pijn. Maar helaas ook de pijn die nog komen gaat. Een klein pijnsignaal wordt dan door de hersenen moeiteloos ‘gelezen’ en door het kind ervaren. In de praktijk komt het erop neer dat het kind werkelijk, en beduidend meer, pijn voelt dan je zou verwachten. 
Dit proces vind bij het ene kind sneller plaats dan bij het andere. Het zijn vaak kinderen van een jaar of 10, 11. Wat meer meisjes dan jongens. De ‘denkers’ die zich af beginnen te vragen hoe hun lichaam werkt, daar ook over leren op school, en hun ouders bestoken met vragen en klachten over pijn. Als het ouders lukt daar laconiek op te reageren is er niets aan de hand en wordt er een gezond ‘pijncentrum’ ontwikkeld. Als dat niet lukt krijgen deze kinderen vaak meer pijnklachten en als het tegen zit ontdekken ze ook nog dat ze pijn kunnen gebruiken om aandacht te krijgen van hun ouders.

W A T  T E  D O E N
Zelf heb ik bij mijn kinderen altijd geluisterd als ze me over hun pijnklachten vertelden. Vrijwel altijd zei ik ze dan: ‘Als het er over 2 dagen nog is moet je het maar even tegen me zeggen’. Bijna nooit hoorde ik nog wat.
Daarnaast is aandacht geven op ander gebied dan pijn soms iets wat er even bij inschiet. Aandacht vragen met pijnklachten verdwijnt als sneeuw voor de zon als een kind zich gezien weet op ander terrein.